அத்யாயம் 2

நினைவுகளின் சுவர்கள்மழை சற்றே அடர்ந்து பெய்துகொண்டு இருந்தது. வீட்டின் முற்றத்தில் இருவரும் அருகருகே அமர்ந்திருந்தனர்.மழை துளிகள் கூரையிலிருந்து விழும் சத்தம் அவர்களது பிரிவை மறைத்து, உரையாடலுக்குத் துணைபோல் ஒலித்தது.ரேவதி சிறு கிண்ணத்தில் சுடுசுடு காபி ஊற்றி குணசேகரனிடம் கொடுத்தாள். அவனது கைகள் கிண்ணத்தைத் தொட்டவுடன், அந்த அறிமுகமான சூடான உணர்ச்சி ரேவதியின் இதயத்தையும் சூடாக்கியது.உரையாடல்ரேவதி: "குணசேகரா… எவ்வளவு நாட்கள் ஆகிவிட்டது? இத்தனை வருடங்கள் நீ எதற்காக எங்களை விட்டு வெளிநாடு போனாய்?"குணசேகரன்: (மனசார சுவாசித்தபடி) "வாழ்க்கை என்னை தள்ளிச்சென்றது ரேவதி. அப்பாவின் நோய், வீட்டின் கடன்… அதையெல்லாம் அடைக்க வேலைக்காக கல்கத்தாவுக்குப் போக வேண்டி வந்தது. அங்கே வேலை, புது வாழ்க்கை, எல்லாம் இருந்தாலும், என் இதயத்தில் ஒரு வெற்றிடம்தான்."ரேவதி: (சற்று மெல்லிய குரலில்) "நான் காத்திருந்தேன். உன்னிடமிருந்து ஒரு கடிதமாவது வரும் என்று எத்தனை முறை பார்த்தேன் தெரியுமா? தினமும் தபால் காரரை எதிர்பார்க்கும் ஒரு பழக்கம் வந்துவிட்டது."குணசேகரன்: (கண்ணீர் கலந்த குரலில்) "நானும் எழுதினேன் ரேவதி… ஆனால் பல சமயம் அனுப்ப முடியாமல் கிழித்தேன். உன்னை நினைத்து மனம் பரிதவித்தும், தைரியம் வரவில்லை."நினைவுகள் புது உயிர் பெறும் சமயம்சில நொடிகள் அமைதியாயின. மெலிதாக புயல் காற்றின் இசை மட்டும்.ரேவதி திடீரென சிரித்தாள்.ரேவதி: "நினைவிருக்கிறதா? பள்ளிக்கூடத்துக்கு போகும் வழியில் மழை பெய்தால், நீ எப்போதும் உன் குடையைப் பகிர்ந்து கொண்டு வருவாய்."குணசேகரன்: (மகிழ்ச்சி கொண்ட குரலில்) "ஆமாம்… அந்தக் குடை. ஆரஞ்சு நிறம். நம்ம இருவரையும் அப்படியே சேர்த்து வைத்து கிராமம் முழுக்க பேசவைத்தது."இருவரும் சிரித்தனர். அந்த சிரிப்பே அவர்களது உள்ளங்களை சற்று हलிதாக்கியது.உள்ளத்தின் வெளிப்பாடுமற்றொரு நொடியில், சிரிப்பை முழுவதும் பாசம் நிரப்பிய வார்த்தைகள் வந்தன.குணசேகரன்: "ரேவதி… உண்மையைச் சொன்னால், நான் உனக்காகத்தான் அந்த குடையை எடுத்துச் சென்றேன். உனக்கு நனைந்துவிடக்கூடாது என்ற எண்ணமல்ல… உன்னோட சேர்ந்து நடக்கணும்னு தான் ஆசை."ரேவதி: (சிவந்து முகத்தை விலக்கிக் கொண்டு) "இப்போ தான் சொல்லுகிறாயா?"அவள் கண்களில் ஒரு நாணமும் ஒரு பாசமும் கலந்து ஒளிந்தது.அத்தியாய முடிவுஅந்த நள்ளிரவு வரை அவர்கள் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டனர். பிரிவின் காயங்களை உரையாடலில் ஆற்றி, மீண்டும் நெருக்கமாகி கொண்டிருந்தனர்.வீட்டின் பழைய சுவர்கள் கூட, இத்தனை நாள் கேள்விப்பட்ட மௌனத்தின் பதில்களை, இன்றைய காதலின் வார்த்தைகளாக கேட்டு மகிழ்ந்தது போல உணர்ந்தது.அந்த இரவு, மழை வழியே எழுந்த காதலின் சத்தம், இருவரின் உள்ளங்களையும் ஒன்றிணைக்கத் தொடங்கியது.